Orlando

Er was eens een dakloze veertiger. Timide schuifelde hij ons pand binnen, het hoofd gebogen. Het kostte hem zichtbaar moeite om zijn kwetsbaarheid te tonen en om hulp te vragen. Met een kop koffie in zijn verkleumde handen vertelt hij mij zijn verhaal. Hij is Nederlander. Hij heeft een tijdje in een ander deel van het Nederlands Koninkrijk gewoond en wil zich nu weer hier vestigen. Zijn laatste gemeente van inschrijving lag in de regio, hier kent hij nog een beetje de weg en in deze omgeving voelt hij zich prettig. Vanuit Leiden wil hij weer zijn leven opbouwen. Alleen waar te beginnen want alles lijkt tegen te zitten.

Nederlander, remigrant, dakloos en dan ..

Orlando wordt namelijk gezien als remigrant. En een remigrant hoort zijn verhuizing netjes voor te bereiden en pas naar Nederland af te reizen als huisvesting (en het liefst een baan) geregeld is. Remigranten worden om die reden ook uitgesloten van de maatschappelijke opvang. Geen post- en woonadres, betekent niet inschrijven bij de gemeente. Dus ook geen uitkering aanvragen. En dan ook geen ziektekostenverzekering want je hebt geen geld om de premie te betalen. Maar je kan ook niet inschrijven bij het arbeidsbureau want daar heb je weer een adres voor nodig. En potentiële werkgevers kunnen geen arbeidscontract opstellen omdat je ook daar een adres voor moet kunnen aantonen. Kortom, Orlando loopt vast en hoopt dat wij iets voor hem kunnen betekenen. Hij heeft één strohalmpje nodig. Een springplank, om van daaruit weer zijn rug te rechten, zijn zaakjes op orde te maken en de toekomst met vertrouwen tegemoet te treden.

..is er toch hoop

Als Orlando een week later tegenover mij aan de koffietafel zit, oogt hij vermoeid. Hij vertelt dat het hem nog steeds niet is gelukt om woonruimte te vinden. Zodra ik hem vertel dat er inmiddels een kamer vrij is gekomen in onze noodopvang en dat hij daar gebruik van mag maken, zie ik hem zichtbaar ontspannen. Er gloort weer een sprankje hoop aan de horizon! In de weken en maanden erna houd ik contact met hem. Soms via een enkel appje, dan weer spreken we af op kantoor. Met de tijd zie ik hem groeien en zijn leven in eigen handen nemen. Hij zorgt voor een postadres, regelt zijn bijstandsuitkering, behaalt een nieuw certificaat en weet een baan te vinden, die hij na twee maanden inruilt voor een andere baan die beter bij hem blijkt te passen. Hij maakt afspraken met schuldeisers en gaat een poos naar de Voedselbank. Zodra hij schuldenvrij is, begint hij te sparen en uit te zien naar een zelfstandige woonruimte. Een instelling voor maatschappelijke ondersteuning begeleidt hem een poosje ambulant, in de hoop spoedig een woning te vinden, maar dat valt niet mee. Uiteindelijk kan hij gebruik maken van een bijzondere samenloop van omstandigheden en weten wij hem bij een zeer betrokken netwerkpartner onder te brengen. 

Dit verhaal kan zo in de Sprookjesboeken, vind u niet?