Geen Leids wintersprookje

Daags voor Kerst ontving ons diaconaal centrum via het informele circuit het mooie bericht dat de gemeente Leiden van 23 december 2024 tot en met 31 maart 2025 een permanente winteropvang ging inrichten, uitgevoerd door de maatschappelijke opvang De Binnenvest. Bij navraag bleek dat deze opvang in genoemde periode de poorten ging openen voor iedereen én ongeacht de nachtelijke temperaturen! Je kan er natuurlijk van alles van vinden dat wij als sociale partner in de stad - met bijna 600 jaar ervaring in de hulpverlening aan de meest kwetsbaren die elders tussen wal en schip vallen - dit bericht in de wandelgangen moeten vernemen en niet rechtstreeks door de gemeente of De Binnenvest worden geinformeerd...

Los van dergelijke gevoeligheden, is het een prachtig bericht voor al die doelgroepen die normaliter buiten de boot vallen, zoals remigranten, ongedocumenteerden en EU arbeidsmigranten. Bovendien was daar de belofte dat arbeidsmigranten begeleiding aangeboden kregen richting werk dan wel terugkeer naar eigen land. Maatwerk dus, voor een stukje medemenselijkheid. En om de overlast op straat te verminderen. Of zou de volgorde andersom liggen?

Het gelukzalig gevoel ebde al snel weg met de eerste geluiden van buitenslapers en bedzoekers die alsnog werden geweigerd omdat ook deze opvang vol zat. Blijkbaar zijn 30 extra plekken in deze periode onvoldoende om iedereen te ontvangen. De beloofde begeleiding komt niet van de grond wegens een gebrek aan organisatie. Wat ik al schreef – dit verhaal is géén wintersprookje.

En dit verhaal wordt niet vrolijker, u bent gewaarschuwd. De afgelopen tijd wordt ons diaconaal centrum weer regelmatig benaderd voor huisvestingsvragen voor alleenstaanden van uiteenlopende leeftijden (van net 18 tot flink bejaard), stellen en gezinnen met kinderen. Maar liefst negen van dergelijke verhalen hebben wij mogen noteren, allen schrijnend en in sommige gevallen ronduit mensonterend. En gevaarlijk. Zo kwamen wij in contact met Ghazi, een Nederlandse man die met zijn ongedocumenteerde echtgenote woont in een afgelegen magazijn, zonder stromend water, verwarming of kookgelegenheid. Zij slapen op een matras op de grond. Af en toe mogen ze bij een kennis douchen.

Oh en had ik al verteld dat mevrouw zeven maanden zwanger is van hun eerste kindje? Dankzij onze contacten bij het Nederlandse Rode Kruis, hebben we het stel diezelfde dag voor een week onder dak kunnen brengen in een hotel in de regio. Ondertussen gaat stichting COOL (Comité Ondersteuning Ongedocumenteerden Leiden) met het stel in overleg en wint ook informatie in over de juridische situatie van mevrouw bij het Steunpunt Ongedocumenteerden Leiden en Vluchtelingenwerk. Het lijkt erop dat mevrouw zes weken voor de uitgerekende bevalling recht heeft op opvang in een asielzoekerscentrum. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn en biedt moeder dan voldoende gelegenheid om zich in een veilige en hopelijk ontspannen omgeving voor te bereiden op de komst van de kleine. En zo is er toch nog hoop op een happy end voor deze aanstaande ouders.