We gaan door...

Hoe verder te gaan na wat er gebeurd is? Hoe ruimte te geven aan het verdriet en toch ons werk voort te zetten?

Het is als 'nieuw land' en tegelijkertijd doorgaan in een vertrouwd spoor, doorgaan met datgene waartoe we ons geroepen weten.

De Bakkerij open

Na een week van rouw, verdriet en herstel hebben we de deuren van ons diaconaal centrum weer geopend. Want we kunnen alleen ons werk doen als we open zijn. Als mensen met een hulpvraag,  zorg of hun verhaal welkom zijn. En omdat we dat al eeuwenlang doen op deze plek, de stormen van de tijd trotserend, staand in een traditie die dieper, verder, liefdevoller reikt dan wij met ons eigen mensenleven of menselijke hulp kunnen bieden. Alleen op die wijze openen we bewust, maar voorzichtig, ons hart en diaconaal centrum om door te gaan. We willen geen hoge muur, geen protocol of veiligheidsmaatregelen om deze eeuwenoude plek te beschermen. We beseffen maar al te goed dat dat ons kwetsbaar maakt. Maar we zijn daarmee niet anders dan andere openbare plekken. Dit geweldsincident had ook op straat, in de supermarkt of op een andere bekende plek in Leiden kunnen gebeuren. Dat De Bakkerij, in het hart van de stad, en in hart van het werk van barmhartigheid geraakt is, slaat een diepe wond. Een wond die niet zomaar hersteld is. 

 

Ik kies ervoor om hier 'openhartig' mee om te gaan en niet te verharden. In mijn vakantie zag ik, ds. Judith,  een boom doorgroeid met prikkeldraad. Zo voelt het. En zo willen we, tegendraads en liefdevol, verder. Niet vanuit de vele vragen die rondspoken in ons hoofd, zoekend naar redenen of schuld of door onszelf af te sluiten.  

Met ruimte in ons hart en ruimte voor het verhaal dat aanleiding gaf tot het incident.

Wanhoop ligt op de loer

Als diaconaal centrum kennen we en horen we vele verhalen van de mensen die met een hulpvraag bij ons en bij de organisaties in ons pand komen. Zij zijn met hun levensverhaal en hulpvraag ook 'de getuigen' van een falende overheid, het ondoordringbare oerwoud van toeslagen, aanbestede en versnipperde hulpverlening of een jarenlange, uitzichtloze asielprocedure. Onbarmhartig, onzeker en inhumaan. Dat mensen tot wanhoop drijft, dat is ons als organisatie duidelijk. En voor al deze mensen, gemarginaliseerd, ongezien of buiten de boot vallend, willen wij welkom zijn, open en toegankelijk. Wij willen blijven opkomen voor hun verhaal, blijven hun getuigenissen aan het licht brengen en werken aan recht en heelwording voor allen. 

Samen zijn we sterk

In ons eentje is dat een druppel op de gloeiende plaat. Maar samen zijn we sterk. En deze saamhorigheid zal ons verder brengen dan alle losse initiatieven tezamen. We hebben elkaar nodig om dit verlies te boven te komen en we hebben elkaar nodig om een tegengeluid en tegenstroom te vormen.  

Sprakeloos en overweldigd

We zijn sprakeloos en overweldigd door de vele honderden blijken van meeleven, steun, kaarten, berichten, bloemen en aandacht voor de slachtoffers en de nabestaanden van onze dierbare vrijwilliger Krijn en aan De Bakkerij. Dagelijks stromen die nog binnen.

     
We voelen ons hierdoor gesteund om door te gaan. We zijn niet alleen maar voelen ons gedragen -en met een bloemencordon beschermd en gesteund. Dit maakt dat we doorgaan. En we vertrouwen erop dat dit ook was wat Krijn gewild had en waar hij zijn leven voor gaf: om barmhartig en dienstbaar te zijn aan de stad; gastvrij en welkom en ruimhartig. Om van zwaarden ploegscharen te maken (Jesaja 2).

Gedenkplek

In ons diaconaal centrum is in de Turfzaal een gedenkplek ingericht om stil te staan bij het leven van Krijn Schoonderwoerd.