Interreligieuze Adventswake voor Gaza in De Bakkerij

Advent is in de Christelijke traditie een periode van hoop en verwachting. Voor ons is het een periode die schuurt. Wat betekent ‘hoop’ en ‘verwachting’ te midden van plekken waar pijn, hopeloosheid en uitzichtloosheid de realiteit zijn? Daarom zoeken we in deze Adventsperiode naar een hoop die niet passief is, maar ons actief maakt. Op 4 december kwamen we daarom op interreligieuze wijze samen in De Bakkerij om stil te worden, te bidden en te luisteren naar verhalen van onrecht. Er was muziek over verbindende liefde van Mahmoud Darwish, er was poezie en we staken licht aan voor elkaar en voor de lijdende mensen in Gaza, in het Midden Oosten en in voor minderheden in Leiden.

Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe de avond was. Bijzonder. Krachtig. Intens verdrietig. Ontroerend, intiem en verbindend. De verhalen raakten diep. De woorden van de islamitische, christelijke en joodse sprekers deden een krachtig appèl op ons.

Hieronder vind u een korte indruk en deel van de teksten van een aantal sprekers, de volledige Engelstalige tekst van Anthony Khair vind u onder aan deze post. 

Kerst in Bethlehem door Anthony Khair

Antony Khair is een christelijke Palestijnse student uit Bethlehem en hij vertelde hoe hij in deze Adventstijd in Nederland met een dubbel gevoel naar alle feestelijke kerstverlichting kijkt terwijl hij contact heeft met zijn familie en vrienden in Palestina die van huis verdreven zijn. In Bethlehem is geen kerstviering. In Bethlehem zijn er nauwelijks nog mensen. De kerk is verwoest. De christelijke kerken in Palestina hebben het Christuskind in de puinhopen geplaatst- als kribbe. Omdat ze geloven, hopen en bidden dat God hen zal bevrijden en dat de mensen zich solidair tonen met het lot en het leed van de Palestijnse bevolking. 

Woord van Wil Sluijter ´Het paradijs'

Wil zit wekelijks bij ons achter de balie en is getrouwd met de Joodse Jody, voorheen ook maatschappelijk werker bij De Bakkerij.

Wil las voor uit een stuk over Genesis: ¨Het verlaten van het paradijs is als een geboorte, als een zelf gaan ademen als mens. We moeten volwassen worden, met vallen en opstaan. We worden zelfstandige mensen die hun eigen levensweg ingaan die kennis hebben van goed en kwaad. Daarin worden we geinspireerd door Genesis. Scheppen doet God hier en scheiden: hij brengt scheiding aan tussen licht en duisternis. Die mogelijkheden hebben wij als schepselen ook gekregen: de kans om volop scheppend aanwezig te zijn. Dat is prachtig en ook een utidaging: in ons scheppen de scheiding aanbrengen tussen licht en donker, tussen goed en kwaad. Dat is werkelijk mens zijn." 

Leo Levi  bad het gebed voor de overledenen 'de Kaddish' en hij stak een kaars aan namens de Joodse gemeenschap van Leiden.

Dankwoord namens Islamitisch Centrum Imam Malik en haar achterban

Geachte organisatie De Bakkerij, Wij willen jullie vanuit het diepst van ons hart bedanken voor dit waardevolle initiatief. In een tijd waarin onrecht en menselijk lijden ons dagelijks herinneren aan de uitdagingen die wij als mensheid delen, is het cruciaal dat we samenkomen. De interreligieuze en interculturele ontmoetingen die jullie in De Bakkerij faciliteren, vormen een hoopvol en noodzakelijk antwoord op de verdeeldheid die vaak overheerst. 

Wij staan hier vandaag samen stil bij de verschrikkelijke gebeurtenissen in Gaza en op andere plekken waar mensen in onmenselijke omstandigheden leven. Dit zijn geen kwesties die ons als geloofsgemeenschappen afzonderlijk raken; ze raken ons allemaal als mensen. De pijn van een ander mag nooit een verre echo blijven, want onrecht ergens is onrecht overal. 

Jullie werk en jullie oproep om samen te bouwen aan vrede, gerechtigheid en verbinding, sterken ons in de overtuiging dat we samen meer kunnen bereiken dan alleen. Deze bijeenkomsten bieden niet alleen ruimte voor dialoog, maar ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid om op te komen voor de stemlozen en om te blijven pleiten voor een wereld waarin rechtvaardigheid centraal staat. 

Laten we elkaar blijven vinden, ongeacht onze verschillen, en samen blijven streven naar een samenleving waarin menselijkheid en solidariteit altijd voorop staan, Vredige groet, Rachid 

Wanneer is de nacht voorbij?

We sloten af met het rabbijnse verhaal 'Wanneer is de nacht voorbij? 

Een oude rabbi vroeg eens aan zijn leerlingen:
Hoe kun je het moment bepalen,
waarin de nacht ten einde is en de dag begint?

Is het ‘t moment als je uit de verte
een hond van een schaap kunt onderscheiden?,
vroeg één van zijn leerlingen.

Nee, zei de rabbi.
Is het als je van verre
een dadelboom van een vijgenboom kunt onderscheiden?,
vroeg een ander.

Nee, zei de rabbi.
Maar wat dan?,
vroegen de leerlingen.

Het is als je in het gezicht van een mens kunt kijken en daarin je zuster of je broeder ziet.

Tot dat moment is de nacht nog bij ons.

Heel veel dank aan alle sprekers, de poezie van Nesrin Almosrani, de zang van Shaza Hayek, vrijwilligers, Christelijk Collectief en Kairos Sabeel en iedereen die een bijdrage leverde aan de wake!

   English text from Anthony Khair

Dear friends, greetings from Bethlehem. I am happy to be here yet I hope it was in better circumstances. I come to you today with a heavy heart. A heart full of anger, sadness, and pain. As we approach Christmas I want to show you my thoughts being away.

As I walk through the streets of The Netherlands I see many Christmas lights and I can’t help but think of every Christmas light as a child in Gaza. For every Christmas tree I see a demolished building. Instead of Christmas carols and songs I hear the agony of my people.

I would like us to remember Christmas as it is supposed to be remembered.

Today, as my family left Palestine and my loved ones have become refugees. As thousands of people have been killed by the 21st century empire. We have to remember that after a year of agony “Christ is still under the rubble”. Jesus the deliverer of the gospel and the restoration of humanity was born in a Manger surrounded by the injustice of the Roman Empire. Today, we remember every child who was born and murdered in Palestine.

Where mothers are giving birth on the rubble of their demolished houses.

As their tears fall on the soil, nourishing the land with anguish and resentment.

Their children’s bodies are crushed by the weight of demolitions and despair. In misery and agony.

Palestinian bodies are fleeing. The land, soaked with innocent blood yells out “Why did you leave me?”

As I witnessed all the injustices unfold in my land, I can’t think of anything, but be angry. It made me wonder….

God, I hope you hear the screams of the wounded. Loud and clear as we hear them from here. …

Where is the holy spirit falling on us? Because all we can see is missiles. …

Where is your holy fire? The only thing being burnt are the houses. ….

Where is your love? Because no one can feel it anymore.

The land itself is not holy. I have stopped calling it the holy land because the people make it holy. A palestine without Gaza is not a holy land.

During this advent season. We remember the arrival of the gospel and having to flee from the persecution of Herod. Today, history repeated itself. 40,000 people have been killed. 17,000 children. And more than 10,000 missing. How blind have we become? We read the bible and lament the story of Jesus. Yet look away when it happens today?

Today, we question what if Jesus was born in Gaza. Would he be born under the rubble? The good news arrived. Yet, the bad news remains as we continue to see suffering.