Een inkijkje in het werk van De Bakkerij

Ik krijg een appje van Tamara, of ik zin heb om te kringloopshoppen. Normaal zit ik achter de balie, maar ik vind het leuk allerhande praktische klussen te doen. En nu is er reden voor een feestje, voor een van onze langst bekende hulpvragers is er een plekje gevonden om te wonen, een kamer in een woon- en zorgcentrum.

Deze kamer is wel nog, op een bed na, helemaal leeg. Dus die moet ingericht worden en daarvoor mag ik op stap. Donderdagochtend meld ik mij bij De Bakkerij om even te overleggen wat precies de bedoeling is en welke spullen er nodig zijn. Ik zeg dat een van mijn huisgenoten nog wel een tafel heeft, en met een lijstje en een rolmaat in mijn tas ga ik op pad.

Eerste stop, het woon- en zorgcentrum. Voor je begint met inrichten moet je natuurlijk wel weten hoe de kamer eruit ziet en hoe groot die is. Bij het verpleeghuis word ik vriendelijk opgevangen en wordt mij een kleine rondleiding gegeven. Nadat ik alles heb opgemeten en een ingerichte kamer heb bekeken, is het tijd voor de volgende stop: de kringloop.

Ik meld mij bij de servicebalie en leg uit wat ik kom doen, natuurlijk geen probleem, en ook bezorgen is mogelijk. Vervolgens is het tijd om door de winkel te dwalen. Deze kringloop was ik nog niet eerder geweest, en het heeft veel weg van een doolhof. Ik plof neer op allerlei stoelen om te kijken welke het comfortabelst zit, kies nog wat andere meubels en spullen voor in de keukenkastjes uit en reken af bij de balie. Eenmaal thuis aangekomen, blijkt de tafel toch niet meer beschikbaar, en dus volgt er nog een tweede trip naar de kringloopwinkel.

Maandagmiddag worden de meubels bezorgd, zelf zit ik dan achter de balie, en ik spreek met David, de conciërge van De Bakkerij, af dat hij richting het woon- en zorgcentrum gaat zodra de kringloopwinkel belt dat ze onderweg zijn. Dat vergeten ze alleen. Dus ik krijg een belletje van het huis, er staan mensen op de stoep, en mijn telefoonnummer staat op het formulier, wat ze daarmee moeten. Snel gaat David er alsnog heen. Daar aangekomen is er nog verwarring over waar wij nou van zijn en om welke kamer het gaat, maar drie telefoontjes verder is duidelijk welke sleutels er gegeven moeten worden en om welke kamer het gaat.

Er was dus wat chaos, maar bij mij overheerst blijdschap dat er nu een comfortabele kamer is ingericht waar meneer kan intrekken.

Janienke

.... Ondertussen onderhoud ik, diaconaal werker, nauw contact met meneer om hem zo goed als mogelijk mee te nemen in het trage proces dat nu toch ineens ineens in een strommversnelling komt. Toevallig op zijn verjaardag kan ik hem het mooie bericht brengen: op 12 december krijg je je sleutel! Meneer gelooft er niks van. Na ruim dertig jaar overleven op straat, in het bos en op andere precaire locaties, is het wantrouwen diepgeworteld in hem. Ik houd voet bij stuk en blijf herhalen dat het nu écht zo ver is. Geloof en hoop heeft hij al jaren opgegeven, daar heb je op straat niks aan want daar kan je – nee mag je – niemand vertrouwen. Ondanks gemaakte afspraken, wil meneer ineens niet meer op verjaardagsvisite komen. De zelfgemaakte cake (op eigen verzoek: chocolade met vanille marmercake) kan hem niet van gedachten doen veranderen. Ach ja, iedereen mag zichzelf zijn bij ons diaconaal centrum en met de gedachten “die cake komt toch wel op”, sloot ik mijn telefoongesprek af.

Een uurtje later belde meneer terug met de mededeling dat hij alsnog wilde komen. En zo zaten wij die middag alsnog samen zijn verjaardag te vieren. Hij was zoals gebruikelijk veel aan het woord en had nog steeds volstrekt geen vertrouwen in die hele kamer. Bij zijn vertrekt drukte ik hem voor de zoveelste keer op het hart om toch écht naar de woonvoorziening te komen op de 12e. Na de intake, waar hij al zijn vragen zou mogen stellen, zou hij dan direct kunnen intrekken. Zijn daarop volgende blik sprak boekdelen... Het blijft afwachten of hij zal durven komen. Het is natuurlijk ook een spannende tijd voor hem! Hij zal weer nieuwe mensen in vertrouwen moeten leren nemen, zijn bekende -onzekere- routine vaarwel zeggen en zich overgeven aan de gebruiken van het huis. Hopelijk zullen voor hem de voordelen (bestrijding van eenzaamheid, zekerheid van een warm bed en drie maaltijden per dag, een ruimte waar hij zich kan terugtrekken en gewoon even kan zijn) opwegen tegen wat hij zal moeten inleveren. De tijd zal ons leren. Wordt vervolgd!