Gewoon even naar de FEBO

Met een boodschappenlijstje in de hand loop ik met een stevige pas door de Haarlemmerstraat. Tussen werk en gezinsleven zit weinig ruimte om uitgebreid te shoppen op een doordeweekse dag. Vanuit mijn ooghoek merk ik een mannelijk figuur op staande tussen de twee stromen mensen die zich op en neer bewegen door de Leidse winkelstraat.
Een fractie van een seconde haken onze blikken in elkaar. Hij raapt de moed bijeen en spreekt me aan. Of ik hem geld kan geven om te slapen in de nachtopvang.
“Ai, verkeerde openingszin” schiet er door me heen. Want ja, als je werkzaam bent in het sociaal domein in Leiden, wéét je dat daklozen in Leiden niet hoeven te betalen om te overnachten in de maatschappelijke opvang.

Ik vraag dus of hij bekend is in de stad. Hij knikt bevestigend. Nieuwe Energie? Nooit van gehoord. Ja, Papegaaisbolwerk dat wel. Maar daar is het een zooitje en wil hij dus niet slapen. Ik weet niets over zijn eigen situatie noch achtergrond, maar er doen genoeg verhalen de ronde over het nachtelijk leven in de Nieuwe Energie. Hij ziet in dat hij met zijn eerste argument geen resultaat zal boeken en vraagt of ik dan wat te eten voor hem wil kopen.
Ik richt mijn blik op de winkels om me heen en zie een van mijn favoriete tentjes: Backwerk. Ik nodig hem uit om daar een broodje voor hem te kopen.
Weifelend en met zachte stem vraagt hij: kunnen we niet gewoon naar de FEBO? Een paar minuten later is hij de koning te rijk met een grote patat met ketchup en mayo én een aardbeienmilkshake.
Op de fiets naar huis zit ik nog te grinniken om mijn eigen vooringenomenheid.

Tamara Breton

Diaconaal Werker 
Diaconaal Centrum De Bakkerij