Vredeswake 2019 voor de doorzetters

Op zondag 29 september 2019 organiseerden de diaconieën van De Bakkerij samen met diverse partnerorganisaties in het kader van de Vredesweek een Vredeswake op het Stadhuisplein van Leiden. Anders dan voorgaande jaren werd er niet alleen stilgestaan bij vrede, maar gingen we ondanks het herfstige najaarsweer ook aan de wandel.

Met kaart en krant

Vanaf 12.30 uur kon in De Bakkerij een plattegrond met de Vredeswandeling opgehaald worden.

Van het startpunt, het oorlogsmonument bij Molen De Valk, voerde de wandeling langs een aantal plekken die verbonden zijn met vrede en gerechtigheid in Leiden: De Lakenhal, De Bakkerij, het Kinderrechtenhuis, de Stolpersteine in de Breestraat, het Stadhuis en het Sint Catharinagasthuis. In een kleurrijke Vredeswandelkrant was te lezen wat al deze plaatsen te maken hebben met vrede, verzoening, gastvrijheid en gerechtigheid.

Als een olievlek

Hoewel het hard waaide en soms flink regende, maakten toch een kleine 20 mensen de wandeling. Eindpunt was het Stadhuisplein, waar om 14.00 uur de traditionele Vredeswake begon, bijgewoond door zo’n 50 mensen, schuilend onder regenhoedjes en paraplu’s.
Na het aansteken van de kaars door Thérèse Rietbergen namens de Franciscaanse Beweging in Leiden, heette Tamara Breton, diaconaal werker in De Bakkerij, iedereen welkom. Zij stond kort stil bij het thema van deze Vredesweek Vrede verbindt over grenzen. ‘Vrede begint eigenlijk met het zoeken naar vrede in jezelf en in je omgeving. En ondanks alle brandhaarden in de wereld doet het er wel degelijk toe dat we hier staan. Een klein gebaar, een glimlach of uitgestoken hand…..zó schuifelen we voorzichtig naar de grens die ons mensen soms scheidt. Zo kan de vrede zich als een olievlek verspreiden’.

Dat voorzichtig schuifelen naar de grens die ons mensen soms scheidt, werd vervolgens tijdens de wake verbeeld in een drietal scenes door Mobiel Theater Geurend Hooi. 

Paspoort en stempels

Zamira uit Azerbeidzjan vluchtte als vierjarige de grens over, toen in 1992 het conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan weer oplaaide. Later probeerde ze lange tijd vrede te brengen in beide landen. In 2015 vluchtte ze opnieuw omdat haar streven naar vrede als een misdaad werd beschouwd. Ze trok vele grenzen over, maar met een Azerbeidjaans paspoort moest ze vechten voor visa en stempels. Met de wens ‘Ik wil geen grenzen…en als er tóch grenzen zijn, wil ik leven in vrede met mensen die elkaar respecteren.’ eindigt ze. 

Dan staan we een ogenblik stil bij de onmenselijke situatie van de 6000 vluchtelingen op Samos, waar maar plek is voor 600 en waar kortgeleden de regen hun gammele tentjes heeft weggespoeld……

Het doet ertoe

Ook Ruud Meester, voorzitter van de Leidse Raad van Kerken vroeg zich af: ’doet het ertoe dat we hier zijn? De wereld is uit balans: zal het nog goed komen?’ Naar duurzame vrede kunnen we echt verlangen en daar kan je samen iets aan doen. Dat werkt verbindend. Grenzen kunnen tot grote conflicten leiden tussen landen en tussen mensen onderling. Vrede in mensen zélf is soms ver te zoeken, terwijl die daar juist moet beginnen.

Hij eindigt daarom met ‘we moeten ons verbinden met mensen van goede wil, die naar vrede verlangen, om grenzen over te gaan. En dat doet ertoe’.

Henriëtte van den Broek