Hun verhaal: Mevrouw van Rijn

Op een mooie dinsdagmiddag in september tref ik een opgewekte dame in een van de mooie woon– en zorgcentra die Leiden rijk is. 

Achtentachtig lentes jong en wat een optimisme! Ik ben getroffen door haar opgewektheid ondanks het levensverhaal. Want immers als je deze leeftijd bereikt, hebben er dikwijls ook de nodige life events plaatsgevonden. Het oude huis inruilen voor het zorgappartement. Verlies van je partner en soms ook van je kinderen. Verlies van zelfstandigheid door immobiliteit. Het lichaam gaat achteruit, artrose speelt op.

Dankbaar

Mevrouw van Rijn – zo noemen we haar maar even in het kader van het Rembrandtjaar - kan maar heel kort staan en niet lopen zonder aan vaste punten vast te houden. Maar ondanks deze verliezen is ze dankbaar. Dankbaar voor wat is geweest. Dankbaar voor het appartement waarin ze woont, dankbaar voor de vriendelijke verzorgenden. Op tafel liggen boekjes om te lezen, puzzeltjes om te maken. Ook zie ik een verzameling LP’s, bovenop ligt John Denver’s Greatest Hits, waar ze met enige regelmaat nog graag naar luistert.

Een ondernemende dame

Deze dame is nog steeds ondernemend. Wat denk je? Ze vertelt er af en toe alleen op uit te gaan met de rolstoelbus. ‘Jazeker, dan ga ik een visje halen in de stad. Ik laat me dan vlakbij de viskraam afzetten. En als ik dan toch in de stad ben, ga ik ook graag nog even naar de Hema in de Haarlemmerstraat en dan vraag ik aan een omstander: 'Duw jij mij even naar de Hema?' Hoe stoer is dat? 

Persoonlijk  contact graag

Mevrouw van Rijn is niet zo van de grote groepen, ze maakt niet graag gebruik van de grotere activiteiten in het huis. Ze vindt juist het één-op-één contact zo fijn. Want dan heb je een gezellig praatje en kun je elkaar echt leren kennen. Ze vraagt me: ‘Heeft u iemand voor mij? Ik vraag niet veel hoor, een rondje om het plantsoen, even naar de markt, samen dat visje halen of een kopje koffie drinken boven bij de Hema’.

Gezellig

We drinken deze middag samen thee met een koekje erbij. ‘Wat gezellig dat je er bent’, zegt ze telkens weer. Bij het afscheid nemen vertrouw ik haar toe mijn uiterste best te doen iemand voor haar te vinden die haar wens kan vervullen. 

Misschien maak jij het verschil in haar leven? 

Paula van Kalmthout
Projectmedewerker Oma gaat op Stap